Η εικόνα και ο άνθρωπος

Ο άνθρωπος είναι μια μηχανή επιθυμιών, βασικότερη από τις οποίες είναι το να γίνεται αρεστός. Η αναγνώριση της αξίας του, είναι κάτι που αποζητά από τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Ένα μωράκι θα φάει όλο του το φαγητό, για να ακούσει ένα μπράβο από την μαμά του. Ένα παιδάκι θα διαβάσει καλά την ορθογραφία της επόμενης ημέρας, για τον ίδιο λόγο. Αργότερα ως ενήλικας θα δουλεύει τόσο για την ανταμοιβή, όσο όμως και για την αναγνώριση της αξίας του, ως επαγγελματία. Κάθε άνθρωπος αποζητά την αναγνώριση, όχι όμως στους ίδιους τομείς. Καθένας θέτει τους δικούς του στόχους και αγωνίζεται ώστε να τους πετύχει.

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις των ατόμων, που επηρεασμένα από την μάζα και τα στερεότυπα που αυτή υπηρετεί, θέτουν στόχους που δεν αποτελούν πραγματική τους ανάγκη. Ίσως σε αυτή την περίπτωση να εξετάζεται ως στόχος, η επιθυμία τους να αρέσουν στο γενικό σύνολο και ως μέσα για να το πετύχουν αυτό, οι επιμέρους στόχοι που έχουν θέσει. Όπως και να έχει, σε αυτή την περίπτωση δεν μιλάμε για στόχους που θα επιφέρουν την ηθική ικανοποίηση και θα οδηγήσει στην καλλιέργεια της αυτοπεποίθησης, αλλά για στόχους που θα αποπροσανατολίσουν το άτομο από τις πραγματικές του ανάγκες. Κάπως έτσι διαμορφώνεται μια κοινωνία με άτομα συμπλεγματικά, εύκολα χειραγωγήσιμα.

Σε μία κοινωνία με έλλειψη ανθρώπων, κύριων του εαυτού τους, το "φαίνεσθε" φαίνεται να αποκτά μια σημαντική υπόσταση. Άνθρωποι άβουλοι, έρμαια της κάθε δύναμης, υιοθετούν στερεοτυπικές αντιλήψεις που μας θέλουν όλους όμοιους και εύκολα κατευθυνόμενους. Όλο αυτό βασίζεται σε εγκεφαλικές διεργασίες. Οι εικόνες που εισέρχονται καθημερινά στον εγκέφαλο μας, διαμορφώνουν κατά κάποιο τρόπο και τις αντιλήψεις μας. Η εικόνα μιας κοινωνίας όμοιων ατόμων που βιώνουν την αποδοχή εξαιτίας αυτής της ομοιότητας, δημιουργεί υποσυνείδητα την ανάγκη για ενστερνισμό των κοινών αντιλήψεων, με στόχο την ενσωμάτωση του ατόμου, σε αυτό το ομοιόμορφο σύνολο. Όλο αυτό έρχεται και επισφραγίζεται με την δημιουργία μιας κοινώς αποδεκτής εικόνας.

Αποτέλεσμα αυτού είναι η απώλεια της ταυτότητας και των ιδιαιτεροτήτων που καθιστούν το κάθε άτομο ξεχωριστό, άρα και σημαντικό στο κοινωνικό σύνολο. Πλέον άβουλα όντα τρέχουν πίσω από μόδες, πολλές φορές παράλογες και ενάντια στη φύση. Μόδες που επιβάλλουν συγκεκριμένο σχήμα φρυδιών ή ακόμα και μελών του σώματος, όπως αφτιών, οδηγούν το άτομο σε έναν φαύλο κύκλο αυτοκαταστροφής, τόσο σωματικής όσο και ψυχικής. Ανθρώπινα σώματα πετσοκομμένα, τρυπημένα, φορτωμένα με κοσμήματα, καλυμμένα από χρώματα, εκτεθειμένα μέλη και πίσω από αυτά πίνακες που καταγράφουν βλέμματα, σχόλια, αντιδράσεις και μια μπάρα, αυτή της αυτοπεποίθησης, που με βάση αυτά αυξομειώνεται.

Για ποια αυτοπεποίθηση μιλάμε;

Από πότε η λέξη που ερμηνεύεται ως "η πίστη κάποιου στον εαυτό του" έχει ταυτιστεί με όλα τα παραπάνω; πως μπορεί να επηρεάσει μια μόδα ή η άποψη ενός ατόμου, είτε ενός συνόλου ατόμων για την εικόνα σου, αυτό που πραγματικά είσαι και την αξία του;